ο θυρωρος

Το αποσπασμα ειναι απο τη Δικη του Καφκα.Ειναι η ιστορια που αφηγηται ο ιερεας στον Γιοζεφ Κ. μεσα στην μητροπολη λιγο πριν δολοφονηθει αγρια ο τελευταιος απο δυο αγνωστους.Μοναδικη αλληγορια για τις σχεσεις εξουσιας που αντιμετωπιζει ο ανθρωπος στις συναναστροφες του με την κοινωνια και το κρατος αλλα και της εσωτερικης του αναζητησης για το νοημα της ζωης και του θανατου.Αλλωστε ο καθενας ειναι ελευθερος να το μεταφρασει οπως αυτος θελει....

Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. "'Ίσως", λέει ο θυρωρός, "τώρα όμως όχι". Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: "Αν το τραβά η όρεξη σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ’ εγώ μπορώ να την αντέξω". Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός του κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα, πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, τα ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: "Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παρέλειψες τίποτα." Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος του φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει, και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη, του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει, αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατο του σμίγουν όλες οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. "Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;" ρωτά ο θυρωρός, "είσαι αχόρταγος...". "'Όλοι μάχονται για το νόμο", λέει ο άνθρωπος, "πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;" Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: "Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω."

τελειωσαμε!!!

με αποφαση της συντακτικης ομαδας η λειτουργια του blog αναστελεται.Ξερουμε οτι θα σας λειψει αλλα η ελλειψη εμπνευσεως μας οδηγησε σε αυτην την αποφαση..και blog χωρις ανανεωση δεν υπαρχει!οποτε καντε την καρδια σας πετρα και δεχτητε το! viva la revolution...

και τι εγινε...

Σιγουρα αν σε δω μετα απο χρονια θα εχεις αλλαξει,
τα μαγουλα σου θα εχουν ζαρωσει,τα χερια σου επισης

τα μαλλια σου ισως να εχουν ασπρισει και υπαρχει μια μικρη πιθανοτητα να εχεις αποκτησει κακες συνηθειες,

ισως να καπνιζεις πολυ,να πινεις,ακομα και να περνεις ψυχοφαρμακα
η φωνη σου θα ειναι πιο βαρια(σχεδον σοβαρη) και το χαμογελο σου ομορφο και ταυτοχρονα ειρωνικο
θα εχεις ασπρα μαλλια και ο κολος σου σιγουρα θα ειναι μεγαλυτερος
ισως εχεις παιδια,εγγονια η μπορει και να εχεις αποτυχει σε ολα αυτα...
μπορει και να γυρνας σαν εμενα χωρις σκοπο
οταν σε δω στο δρομο μαλλον θα αποφυγω να σου μιλησω,
αν θελησω να το κανω θα σε σπρωξω δυνατα και υστερα θα σε αφησω να πεφτεις στο κενο
χωρις να μπορω να επεμβω
στην πραγματηκοτητα ποτε δεν μπορουσα να επεμβω
ισως αρχισω να γελαω δυνατα και απο τα γελια μου ανατιναχτουν τα παντα γυρω μου
θα εκραγω και μαζι μου θα σκορπισουν εκατομμυρια ασπρα λουλουδια και κραυγιες,
συμπαρασερνοντας αδεια μπουκαλια μπυρας και το περιπτερο στη γωνια
ομως ξερω οτι μονο ετσι,μονο με αυτην την εκρηξη θα τραβηξω την προσοχη σου για μια
τελευταια φορα

με εναν εκοφαντικο θορυβο που ομοιος του δε θα εχει υπαρξει

με μια λαμψη που μονο τα ματια σου μπορουν να αποτυπωσουν γιατι δεν αλλαξαν καθολου...

Πτωση

Μηπως γραφω απο αγαπη για τους ανθρωπους??Οχι!Γραφω επειδη θελω να παρασχω στις σκεψεις μου μια υπαρξη μεσα στον κοσμο...(Γιοχαν Κασπαρ Σμιντ)

Ξυπνας το πρωι τρεμοντας μετα απο ενα φρικτο ονειρο τοσο αληθινο που ακουμπας τον εαυτο σου για να βεβαιωθεις αν οντως εισαι ξυπνιος.Ριχνεις παγωμενο νερο στο προσωπο σου και κοιταζεσαι στον καθρεφτη για λιγα δευτερολεπτα.Ισως κλασματα του δευτερολεπτου,ικανα ομως να σε πεισουν οτι εισαι ζωντανος!Μαλλον εχεις χασεις το μαθημα που εδινες για αλλη μια φορα και αναρωτιεσαι κατα ποσο στην πραγματικοτητα σε απασχολει.Βαζεις βιταμινη σε ενα ποτηρι,στριβεις ενα τσιγαρο και ρουφας τοσο δυνατα που ζαλιζεσαι και βριζεις ασταματητα.Κοιταζεις τα παπουτσια σου,βρομικα και μεσα στις λασπες,τα χαζευεις πολυ ωρα διπλα στα ποδια σου και ξερεις οτι αν τα φορεσεις,θα τα ξαναβγαλεις το βραδυ παλι με σκοπο να τα ξαναχαζεψεις την επομενη μερα,την ιδια ωρα,με το ιδιο τσιγαρο στο στομα...Θυμασαι τις μαλακιες που ειπες το προηγουμενο βραδυ(αληθεια,τοσο ιδιο με ολα τα αλλα)και υποσχεσαι να μην τις ξαναπεις ποτε στη ζωη σου αν και ξερεις οτι θα το κανεις με την πρωτη ευκαιρια.Σου φαινονται ολα τοσο ιδια οπως το ταβανι που αντικριζεις καθως ανοιγεις τα ματια σου και σπαζεσαι οταν στο κινητο σου το μονο μυνημα ειναι μια γαμημενη αναφορα ή μια αναπαντητη κλιση απο καποιον βλαμμενο.Το τασακι που σου χει αγορασει η μανα σου για αλλη μια φορα ειναι φισκα και σου βαζει σκεψεις να μην ξαναβαλεις στο στομα σου το κολοπραμα,καθως σβηνεις ακομα ενα μεσα στην απαισια μαζα απο γοπες και σταχτες.Σημερα θες να μεινεις μονος σου,να μην δεις κανεναν,ορκιζεσαι οτι δε θα σηκωσεις κανενα τηλεφωνο κι ομως ξερεις οτι αυτο ειναι αποτελεσμα των πρωινων σου νευρων!Θες να κανεις κατι διαφορετικο χωρις να ξερεις τι....Ισως να φυγεις μακρια,να κανεις ερωτικη εξομολογηση σε μια γκομενα που δε γουσταρεις καθολου,να βγεις το βραδυ με τυπους που μισεις και να τους συχαινεσαι καθως τους ακους να μιλανε με τις ωρες,να βαλεις το χερι σου στη πριζα ή να φας το φαι της σκυλας σου.Και να το φας λεμαργα οπως αυτη,χωνοντας τη μουρη στο μπολ μεχρι τα αυτια!Κατοπιν ορκιζεσαι μεσα σου οτι θα μισισεις οσους αγαπας γιατι ξερεις οτι κατα βαθος τους εκμεταλευσαι!Τους εκμεταλευσαι για να μπορεις να αγαπας!Για να μπορεις να νιωθεις ανθρωπος που και που....

   Μια βροχερη μερα βγαινεις γυμνος απο το σπιτι και αρχιζεις να τρεχεις με ολη σου τη δυναμη.Με ολο σου το ειναι.Τρεχεις και σε κοιτανε ολοι.Γυναικες,παιδια,γεροι,αλλα δεν σε νοιαζει καθολου.Δε σε νοιαζει η βροχη ουτε τα ποδια σου που πονανε.Τωρα εισαι ξενος μεσα στον κοσμος τους.Περπατας παραλληλα αλλα τοσο μακρια τους.Ξερεις οτι καπνιζεις και δεν θα αντεξεις πολυ αλλα αυτο λιγο σε ενδιαφερει.Ορκιζεσαι να μην σταματησεις αν πρωτα δε καταρευσεις.Αν δε εισαι σιγουρος οτι ισως πεθανεις στο δρομο.Ειναι ολα τοσο ομορφα καθως το νερο κυλαει διπλα απο τα ματια σου και γυρω σου ειναι ολοι τοσο τρομαγμενοι και γελιοι ταυτοχρονα.Για πρωτη φορα νιωθεις αληθινα ελευθερος.Πατας πανω σε ασφαλτο,χωματα,χορτα,ξυλα και βρομικους παγους καθως τρεχεις ατακτα...

  Σε περνουν απο πισω δυο τρεις της δημοσιας ταξης και καποιοι ησυχοι πολιτες,ηρωες του γλυκου νερου.Εσυ παντα τους φοβοσουν ομως σημερα τους εχεις παντελως γραμμενους!Τους βγαζεις τη γλωσσα που ποτε δεν τολμησες.
Οι φυσαλιδες των πνευμονων σου φουσκωνουν τοσο που σκανε,χιλιαδες φυσαλιδες με αιμα εκτοξευονται ατσαλα.Σκεφτεσαι τι εκρηξη εγινε μεσα σου εκεινη τη στιγμη.Ο ρυθμος σου χαλαρωνει απειλιτικα καθως κανεις τα τελευταια σου βηματα και τα ποδια σου τρεμουν.Σε λιγο θα σε φτασουν και ο κοσμος θα μαζευτει τριγυρω σου περιεργος οπλισμενος με βλεμματα κατηγοριας και αποριας.Ενα-δυο βηματα και σωριαζεσαι κατω σαν να ησουν τα δεκαπλασια κιλα.Το κεφαλι σου τρανταζεται στο εδαφος αλλα εσυ δεν νιωθεις τον πονο στο προσωπο σου απο την πτωση.Δεν αισθανεσαι ουτε κρυο ουτε ακους τιποτα.Δεν σε φοβιζει το κοκκινο χρωμα που περνει το οπτικο σου πεδιο.Χαμογελας τοσο πλατια οσο δεν εχεις χαμογελασει ποτε αλλωτε.Ισως οταν ησουνα μικρος.Κοιταζεις μπροστα σου οριζοντια.Ακους μονο την καρδια σου να χτυπαει τοσο δυνατα και αργα ταυτοχρονα.Ακους μονον αυτην.Τιποτα αλλο...!!

YΣ:ΔΕΝ ΕΧΕΙ!ΤΕΛΟΣ

errico malatesta (Το ζητημα του ερωτα)

Το ζητημα του ερωτα ειναι το πρωτο κεφαλαιο απο το βιβλιο του Ε.Μαλατεστα <<προς μια ελευθερη κοινωνια>> .Το παραθετω με το σκεπτικο οτι λιγο πολυ αφορα ολους και σιγουρα αποτελει ενα ριζοσπαστικο κειμενο τοσο για την εποχη του οσο και για σημερα χωρις να χανει την ανθρωπινη διασταση του.Θετει τοσο το ζητημα της οικογενειας οσο και των ανθρωπινων παθων.Γενικα ολο το βιβλιο ειναι αξιολογο.abalos

 Κατ' αρχάς, μπορεί να φανεί περίεργο το ότι το ζή­ τημα του έρωτα, καθώς και όλα τα συναφή με αυτό, απασχολεί τόσο πολύ έναν μεγάλο αριθμό ανδρών και γυναικών, την στιγμή που υπάρχουν άλλα προβλήματα πιο επείγοντα, αν όχι πιο σημαντικά, τα οποία θα έπρεπε να συγκεντρώνουν όλη την προσοχή και όλη την ενεργητικότητα εκείνων, οι οποίοι αναζητούν τρό­ πους προκειμένου να θεραπεύσουν τα δεινά τα οποία ταλανίζουν την ανθρωπότητα.  

Καθημερινά συναντάμε ανθρώπους που συνθλίβο­ νται υπό το βάρος των θεσμών της εποχής μας· ανθρώ­ πους υποχρεωμένους να διατρέφονται άσχημα- ανθρώ­ πους που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να βυθισθούν στην έσχατη εξαθλίωση, επειδή δεν έχουν εργασία ή εξ αιτίας κάποιας αρρώστιας· ανθρώπους που αδυνατούν να θρέψουν σωστά τα παιδιά τους, τα οποία συχνά πε­ θαίνουν στερούμενα ακόμη και τις πλέον απαραίτητες φροντίδες- ανθρώπους που στερούνται τα ευεργετή­ ματα και τις απολαύσεις των τεχνών και των επιστη­ μών ανθρώπους καταδικασμένους να περάσουν όλη τους την ζωή χωρίς να μπορούν ούτε μια μέρα να είναι αφέντες του εαυτού τους, πάντοτε εξαρτημένους από τα αφεντικά ή την αστυνομία· ανθρώπους για τους οποί­ ους το δικαίωμα να έχουν οικογένεια δεν είναι παρά
μια αιματοβαμμένη φάρσα. Οι άνθρωποι αυτοί, ωστόσο, δεν θα αποδεχθούν τα μέσα που τους προτεί­ νουμε για να απαλλαγούν από την πολιτική και οικονο­ μική σκλαβιά, εάν προηγουμένως δεν μπορέσουμε να τους εξηγήσουμε με ποιόν τρόπο, μέσα σε μια ελευθε- ριακή κοινωνία, θα μπορέσει να ικανοποιηθεί η ερω­ τική ανάγκη και πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε την οργάνωση της οικογένειας.

Και, φυσικά, αυτή η ανησυχία εντείνεται και οδηγεί στην παραμέληση -συχνά δε- ακόμη και στην περι­ φρόνηση των υπολοίπων προβλημάτων, ιδιαίτερα από άτομα τα οποία έχουν επιλύσει το πρόβλημα της πείνας και βρίσκονται στην φυσιολογική κατάσταση να μπο­ ρούν να ικανοποιούν τις πλέον επιτακτικές ανάγκες τους, εφ' όσον ζουν σε ένα περιβάλλον σχετικής ευμά­ ρειας.
Αυτό το γεγονός εξηγείται, εάν λάβει κανείς υπ' όψιν τον τεράστιο ρόλο που παίζει ο έρωτας στην ηθική και υλική ζωή του ανθρώπου, δεδομένου ότι η εστία, η οικογένεια, είναι ο χώρος στον οποίο ο άνδρας και η γυναίκα περνούν το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος της ζωής τους. Εξηγείται επίσης από μια τάση προς το ιδανικό, η οποία διαποτίζει το ανθρώπινο πνεύμα από την στιγμή που αυτό αποκτά αυτοσυνείδηση.
Όσο οι άνθρωποι θα υποφέρουν, χωρίς να συνειδη­ τοποιούν τα βάσανα τους, χωρίς να προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτά, χωρίς να επαναστατούν, θα
ζουν όπως τα κτήνη που δέχονται την ζωή όπως την βρίσκουν. Από την στιγμή όμως που αρχίζουν να σκέπτονται και να κατανοούν ότι τα βάσανα τους δεν οφείλονται σε κάποιες ανυπέρβλητες φυσικές αντιξοότητες, αλλά σε ανθρώπινες αιτίες, τις οποίες οι άνδρες και οι γυναί­ κες μπορούν να εξαλείψουν, αισθάνονται συνακόλουθα την αναγκαιότητα μιας τελειοποίησης, και θέλουν - αυτό είναι, τουλάχιστον, το ιδανικό τους- να απολαύ­ σουν τα αγαθά μιας κοινωνίας στην οποία θα βασιλεύει η απόλυτη αρμονία και στην οποία ο πόνος θα έχει εντελώς και για πάντα εξαλειφθεί.

Αυτή η τάση είναι πολύ χρήσιμη, εφ' όσον μάς ωθεί να βαδίσουμε προς τα εμπρός. Μπορεί, ωστόσο, να αποδειχθεί επιζήμια, εάν, υπό το πρόσχημα ότι κανείς δεν μπορεί να φθάσει στην τελειότητα και ότι είναι αδύνατον να εξαλειφθούν όλοι οι κίνδυνοι και όλα τα ελαττώματα, μάς ωθεί να παραμελούμε όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε, συνεχίζοντας να ζούμε όπως μέχρι τώρα.
Τώρα, λοιπόν, και ας το πούμε ευθέως, δεν διαθέ­ τουμε καμία λύση για να αντιμετωπίσουμε τα βάσανα που προέρχονται από τον έρωτα, εφ' όσον αυτά δεν μπορούν να εξαλειφθούν με κοινωνικές μεταρρυθμί­ σεις, ούτε καν με μια αλλαγή των συνηθειών μας. Τα βάσανα αυτά είναι ήδη προκαθορισμένα από κάποια βαθιά αισθήματα, θα μπορούσαμε να πούμε έμφυτα,
του ανθρώπου, και μεταβάλλονται, όποτε μεταβάλλο­ νται, μόνο μέσω μιας βραδείας εξέλιξης και κατά τρόπο που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.

Θέλουμε την ελευθερία. Θέλουμε οι άνδρες και οι γυναίκες να μπορούν να ερωτεύονται και να ενώνονται ελεύθερα, χωρίς άλλο κίνητρο εκτός από τον έρωτα, χωρίς καμία νομική, οικονομική και φυσική βία.
Η ελευθερία όμως, έστω και αν είναι η μοναδική λύση που μπορούμε και οφείλουμε να προτείνουμε, δεν επιλύει ριζικά το πρόβλημα, δεδομένου ότι για να ικα­ νοποιηθεί ο έρωτας έχει ανάγκη από την συμφωνία δύο ελευθεριών, οι οποίες συχνά δεν εναρμονίζονται διό­ λου, και ότι η ελευθερία να κάνει κανείς ό,τι θέλει, δεν είναι παρά μια φράση κενή νοήματος, όταν κάποιος δεν μπορεί να θέλει κάτι.
Είναι πολύ εύκολο να πούμε: όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα ερωτεύονται, ενώνονται, ενώ χωρίζουν όταν πάψουν να είναι ερωτευμένοι. Για να μπορέσει, ωστόσο, αυτή η αρχή να μετατραπεί σε πάγιο και γε­ νικό κανόνα της ευτυχίας, θα πρέπει να ερωτεύονται και να παύουν να είναι ερωτευμένοι και οι δύο ταυτο­ χρόνως. Και αν κάποιος αγαπά χωρίς να αγαπιέται; Και αν κάποιος εξακολουθεί να αγαπά, ενώ ο άλλος δεν τον αγαπά πλέον και προσπαθεί να ικανοποιήσει κάποιο καινούργιο πάθος; Και αν κάποιος αγαπά ταυτοχρόνως περισσότερα τού ενός άτομα, τα οποία δεν μπορούν να συμβιβασθούν με μια τέτοια κατάσταση;
«Είμαι άσχημος», έλεγε κάποτε ένας φίλος. «Τί θα κάνω αν καμία δεν θέλει να μ' ερωτευθεί;» Όσο αστεία και αν ακούγεται μια τέτοια ερώτηση, δεν μπορεί κα­ νείς να μην διακρίνει πίσω από αυτά τα λόγια κάποιες πραγματικές τραγωδίες.

Και κάποιος άλλος, ο οποίος αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα, μάς έλεγε: «Για την ώρα, όταν δεν μου προσφέρεται ο έρωτας, τον αγοράζω, έστω και αν είμαι αναγκασμένος να κάνω αιματηρές οικονομίες για να τα φέρω βόλτα. Τί θ' απογίνω, όταν δεν θα υπάρχουν κοι­ νές γυναίκες;» Το ερώτημα είναι φρικτό, εφ' όσον απο­ καλύπτει την επιθυμία να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να εξωθούνται από την πείνα στην πορνεία. Είναι φρικτό, αλλά και συνάμα ...τρομερά ανθρώπινο.
Ορισμένοι ισχυρίζονται πως το φάρμακο θα μπο­ ρούσε να βρεθεί στην οριστική κατάργηση της οικογέ­ νειας· στην κατάργηση τού, λίγο-πολύ, μόνιμου σεξουαλικού ζεύγους, καθιστώντας έτσι τον έρωτα μια απλή φυσική πράξη, ή, καλύτερα, μεταμορφώνοντας τον -μέσω της σεξουαλικής ένωσης- σε ένα αίσθημα παρόμοιο με την φιλία, που θα αναγνωρίζει το δικαίω­ μα στις πολυγαμικές σχέσεις, στην ποικιλία, στην δια­ τήρηση πολλών ερωτικών δεσμών ταυτοχρόνως. Και τα παιδιά; ...Παιδιά όλων. Μπορεί, λοιπόν, να καταργηθεί η οικογένεια; Θα πρέπει να ευχόμαστε κάτι τέτοιο; Πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, παρά το καθεστώς της καταπίεσης και του ψεύδους που
κυριαρχούσε και εξακολουθεί να κυριαρχεί μέσα στην οικογένεια, αυτή αποτελούσε και εξακολουθεί να απο­ τελεί τον σημαντικότερο παράγοντα ανάπτυξης του ανθρώπου, εφ' όσον μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ο άνθρωπος θυσιάζεται για τον άνθρωπο και ανταποδί­ δει το καλό με καλό, χωρίς να ζητά άλλη ανταμοιβή πέραν της αγάπης του συντρόφου και των παιδιών του.

Όμως μάς λένε πως από την στιγμή που θα εξαφανι­ σθούν τα προβλήματα που γεννούν τα συμφέροντα, όλοι οι άνθρωποι θα είναι αδέλφια και θα αγαπούν ο ένας τον άλλον.
Οπωσδήποτε δεν θα μισεί ο ένας τον άλλον είναι βέβαιο ότι το αίσθημα της συμπάθειας και της αλλη­ λεγγύης θα αναπτυσσόταν σε μεγάλο βαθμό και ότι το γενικό συμφέρον των ανθρώπων θα αναδεικνυόταν ως σημαντικός παράγων στον καθορισμό της συμπεριφο­ ράς κάθε ατόμου.
Αυτό, ωστόσο, δεν είναι έρωτας. Το να αγαπάς όλο τον κόσμο μοιάζει με το να μην αγαπάς κανέναν. Ενί­ οτε μπορούμε να βοηθάμε τον άλλον. Δεν μπορούμε όμως να κλαίμε για όλες τις δυστυχίες. Αυτό θα σή­ μαινε ότι θα περνούσαμε όλη την ζωή μας με δάκρυα. Πάντως, μια καρδιά που αντέχει το κλάμα της συμπό­ νιας, είναι η πιο γλυκιά παρηγοριά.
Οι στατιστικές των θανάτων και των γεννήσεων μπορεί να προσφέρουν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία θα μάς επέτρεπαν να γνωρίσουμε τις
κοινωνικές ανάγκες. Στην καρδιά μας όμως δεν μπορούν να πουν τίποτε. Πρακτικά, μάς είναι εντελώς αδύνατον να θρηνούμε για κάθε άνθρωπο που πεθαίνει και να χαιρόμαστε για κάθε άνθρωπο που γεννιέται.

Και αν υποτεθεί πως δεν αγαπάμε κάποιον περισσό­ τερο από τους άλλους, εάν δεν υπάρχει ένα και μόνο άτομο, για το οποίο να είμαστε περισσότερο διατεθει­ μένοι να θυσιαστούμε απ' ό,τι για τους άλλους, εάν δεν γνωρίζαμε άλλον έρωτα εκτός από αυτόν τον μέτριο, τον αφηρημένο, τον σχεδόν θεωρητικό, που μπορούμε να αισθανθούμε για τους πάντες, δεν θα ήταν η ζωή μας λιγότερο πλούσια, λιγότερο γόνιμη, λιγότερο όμορφη; Δεν θα μειώνονταν αυτές οι ωραιότερες παρορμήσεις τής ανθρώπινης φύσης; Άραγε δεν θα ήμαστε στερημέ­ νοι από τις βαθύτερες απολαύσεις μας; Δεν θα ήμαστε πιο δυστυχισμένοι;
Κατά τα άλλα, ο έρωτας είναι αυτό που είναι! Όταν μας χτυπούν τα βέλη του έρωτα, νοιώθουμε την ανάγκη της επαφής, της αποκλειστικής κατοχής της αγαπημέ­ νης ύπαρξης.
Η ζήλια, με την καλύτερη δυνατή έννοια της λέξης, φαίνεται να αποτελεί -και γενικώς αποτελεί- μια ανα­ πόφευκτη πραγματικότητα. Το γεγονός μπορεί να είναι θλιβερό, δεν μπορεί ωστόσο να αλλάξει κατά βούληση, ούτε καν κατά την βούληση εκείνου που βασανίζεται από την ζήλια.
Για μας ο έρωτας είναι ένα πάθος το οποίο από μόνο του γεννά τραγωδίες. Οπωσδήποτε, αυτές οι τραγωδίες δεν θα μεταφράζονταν πλέον σε πράξεις βίαιες και κτη­ νώδεις, αν ο άνδρας και η γυναίκα διέθεταν το αίσθημα του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, αν διέθεταν αρκετή εξουσία πάνω στον ίδιο τον εαυτό τους, ώστε να αντιλαμβάνονται πως ένα κακό δεν θεραπεύεται με κάποιο άλλο μεγαλύτερο, και αν η κοινή γνώμη δεν ήταν τόσο ανεκτική απέναντι στα εγκλήματα πάθους, όσο είναι σήμερα. Παρ' όλα αυτά, οι τραγωδίες δεν θα ήταν λιγότερο οδυνηρές.

Όσο οι γυναίκες και οι άνδρες διαθέτουν τα αισθή­ ματα που διαθέτουν -και μια αλλαγή στο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς της κοινωνίας δεν μάς φαίνεται αρκετή για να τα μεταβάλει οριστικά- ο έρωτας, την ίδια στιγμή που θα προσφέρει μεγάλη χαρά, θα προξε­ νεί και μεγάλο πόνο. Με την κατάργηση όλων των αιτίων που θα μπορούσαν να καταργηθούν, ο πόνος αυτός θα μπορούσε να μειωθεί ή να απαλυνθεί, η πλήρης εξαφάνιση του'όμως είναι αδύνατη.
Αποτελεί, άραγε, αυτή η διαπίστωση λόγο για να μην δεχθεί κάποιος τις ιδέες μας και να θελήσει να πα­ ραμείνει εκουσίως στην παρούσα κατάσταση; Εν προ­ κειμένω, θα έμοιαζε με κάποιον ο οποίος, μη μπορώ­ ντας να αγοράσει πολυτελή ρούχα, θα προτιμούσε να κυκλοφορεί γυμνός, ή με κάποιον ο οποίος, μη μπορώ­ ντας να τρώει κάθε μέρα φασιανό, θα απαρνιόταν το
ψωμί, ή με έναν γιατρό ο οποίος, δεδομένων των αδυ­ ναμιών της σύγχρονης επιστήμης όσον αφορά ορισμέ­ νες ασθένειες, θα αρνιόταν να θεραπεύσει τις αρρώστιες που μπορούν να θεραπευθούν.

Ας καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο· ας. καταπολεμήσουμε την κτηνώδη παρόρ­ μηση του αρσενικού που πιστεύει πως πρέπει να κυ­ ριαρχεί πάνω στο θηλυκό· ας καταπολεμήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και σεξουαλικές προκατα­ λήψεις· ας εξασφαλίσουμε σε όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, την ευημερία και την ελευθερία· ας διαδώ­ σουμε την μόρφωση και, τότε, θα μπορέσουμε να αντι­ μετωπίσουμε την κατάσταση λογικά, εάν δεχθούμε ότι δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα βάσανα, εκτός από εκείνα του έρωτα.
Εν πάση περιπτώσει, όσοι θα είναι άτυχοι στον έρωτα, θα μπορούν να βρουν άλλες απολαύσεις, εφ' όσον η κατάσταση δεν θα είναι όπως η σημερινή, στην οποία ο έρωτας και το αλκοόλ αποτελούν την μοναδική παρηγοριά του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας.

ερχομαστε

Ξεπηδαμε με βια και μπολικο αιμα απο το σκοταδι

ζουμε και αναπνεουμε μολυνση και τα χερια μας μουλιαζουν στη δινη του χρονου,

τα ματια μας σταζουν δακρυα γιατι δεν ειναι συνηθισμενα στο φως,

με τους περισσοτεορυς ανταλασουμε κοφτες ματιες,διαπεραστικες,βιαιες απο τη φυση τους,

ερχομαστε απο το παρελθον του πιο αμεσου μελλοντος για να ειμαστε ενα βημα μπροστα,

δεν διαπραγματευομαστε την ελευθερια μας μεχρι να τη γνωρισουμε αυτουσια,

μεχρι να βγουμε μαζι της το πρωτο ραντεβου..........

πολυτεχνειο ετων 37!

Τριαντα εφτα χρονια μετα την εξεγερση του πολυτεχνειου η φετινη επετειος μοιαζει πιο επικαιρη απο καθε αλλη χρονια.Οι μυθοι απομυθοποιηθηκαν,οι ηρωες αποηρωποιηθηκαν,οι τιμιοι εγιναν κλεφτες και μας καθησαν στο σβερκο αυτα τα <<δημοκρατικα>> τριαντα εφτα χρονια της μεταπολιτευσης που αλλους συμφερει να τη συντηρουν και αλλους να κανουν πως εχει τελειωσει.Η εξεγερση εγινε εθνικη εορτη,την οικιοποιηθηκαν και την εκμεταλευτηκαν ενα σωρο κομματοσκυλα,πρωταγωνιστες της αντιστασης,δημοσιογραφοι...Στο ονομα της εκαναν καριερες ψευτοεπαναστατες της εποχης,μεταγενεστεροι ρουσφετολογοι,θυματα που εγιναν θυτες και πρωθυπουργοι λες και καποιοι τους χρωσταμε αιωνια υπακοη.Τριαντα εφτα χρονια μετα συνεχιζουμε να τους βλεπουμε και να τους ανεχομαστε στις επαιτιακες εκπομπες της τηλεορασης για να μας κανουν μαθηματα επαναστασης και να μας υπενθυμισουν οτι σε αυτους τα χρωσταμε ολα...Οσο ομως και να τρωγονται μεταξυ τους,οσο και να προσπαθουν να οικιοποιηθουν διαφοροι την εξεγερση,αυτη δεν παυει να ειναι μια αντισταση του ελληνικου λαου σε μια συγκεκριμενη χρονικη στιγμη και κατω απο συγκεκριμενες συνθηκες.Σε πρωτη φαση αυθορμητη οπως ολες οι εξεγερσεις και ακαθοδηγητη.Μακρια απο κομματικες παραταξεις και συμφεροντα που βρηκαν εδαφος προκειμενου να καπηλευτουν τον αγωνα.

Ολα αυτα τα χρονια καποιοι προσπαθησαν να μας πεισουν οτι αφου εφυγε η χουντα ολα πηραν το δρομο τους και δεν εχουμε παρα να κοιμομαστε ησυχοι.Επειδη ομως τα γεγονοτα ειναι οψεις του ιδιου νομισματος που περιστρεφεται επ απειρον οποιος δεν προονοει βρισκεται αντιμετωπος με τα λαθη του παρελθοντος.Αυτα που απο τυχη πολλες φορες απεφυγε.

Η ελευση του ΔΝΤ ειναι η αποδειξη οτι σε αυτον εδω τον τοπο κανεις δεν εμαθε απο τα λαθη του και οσο και να γιορταζε πιτσιρικας στις σχολικες γιορτες το πολυτεχνειο δεν πηρε χαμπαρι απο αυτο.Η διαιωνιση του συστηματος εκμεταλευσης του ενος απο τον αλλον δεν σταματησε ποτε και εχει ακομα ανοιχτους λογαριασμους με οσους δεν πειθαρχουν στην διαταγη του.Μετα απο τοσα χρονια γλυκαμενοι απο πλαστες ελευθεριες και υλικα αγαθα βαλαμε την υπογραφη μας στην καταδικη μας.Γιναμε δουλοι του πλαστικου χρηματος,των δανειων,καναμε τις καμερες και την αστυνομια ειδη πρωτης αναγκης για να διασωσουμε τα σαπια μικροαστικα κεκτημενα μας.

Αληθεια ποιο αιτημα απο το τριπτυχο του πολιτεχνειου εξασφαλιστηκε απο τοτε μεχρι σημερα?Φυσικα δεν περιμενουμε απο καμια εξουσια να αναλαβει την ευθυνη γιατι απλα δεν την αφορα!

Η εξεγερση του πολυτεχνειου τελειωσε για οσους βολευτηκαν και επαναπαυθηκαν.Για οσους συμβιβαστηκαν με τα κατοπηνα καθεστωτα και εξαργηρωνουν ακομα.....

Για οσους αρνoυνται καθε λεπτο και καθε στιγμη την καταπιεση και την εκμεταλευση ειναι ενας αγωνας διαρκειας που συνεχιζεται μεχρι τις μερες μας σε καθε γειτονια,σε καθε σπιτι,σε καθε εργασιακο χωρο.Ο αγωνας του πολυτεχνειου αποσκοπουσε στην αποτιναξη ενος ζυγου που κουβαλαμε μεχρι σημερα.Ακομα και αν ο λυκος φοραει προβεια αλεπους παραμενει λυκος.Ετσι και η εξουσια οσες μασκες και να φορεσει παραμενει το ιδιο βιαιη και αυταρχικη γιατι απλα δεν μπορει να κανει αλλιως.....μενει να μην συνπραξουμε μαζι της